dag 11, 12 en 13

Verslag dag 11, 12 en 13 Rustdag, Portpatrick en Edinburgh
Woensdag (dag 11)was de dag van de drie R’s, regen, rust en relax.
Omdat we dinsdags een intensieve dag hadden, wilden we woensdag rustig aan doen. Dat het regende was dus geheel niet erg. Kwamen we lekker aan onze rust toe. Eigenlijk heeft het ook de hele dag gemiezerd, droog is het niet geweest.
’s Avonds natuurlijk de voetbalwedstrijden nog gekeken, daarna lekker naar bed.

Donderdag (dag 12) ochtend eerst was het ook nog miezerig. In de loop van de ochtend werd het lichter en hebben we het plan opgepakt om naar Portpatrick te gaan. Dit is een leuk havenplaatsje op ca. 80 km zuidelijker aan de kust van zuidwest Schotland. Om iets voor enen zijn we vertrokken en tegen kwart over 2 waren we er. Via de Ipad hadden we al gezien dat er ook nog een ruïne op de rotsen moest staan waar je naartoe kon lopen. Deze rondwandeling, de zgn. Dunskey Castle walk, zou ongeveer 1 uur in beslag nemen.
Dus toen we er waren hebben we onze rugzakken opgedaan (oh ja ondertussen was het wel droog geworden) en zijn we op pad gegaan. Via een natuurlijke trap waren we nog wel een keertje bij deze ruïne. Van hieruit had je een mooi gezicht op het plaatsje en de zee. Het pad liep verder over de rotsen, kliffen en langs de zee. Het was prachtig. En heerlijk rustig, op een groepje oudere Engelsen na waren er geen anderen die het pad ook verder liepen. Maar als zij dat konden, konden wij het ook. In eerste instantie liepen zij voor ons. Een klein smal paadje tussen wederom metershoge varens. Waarheen zou dit ons brengen? Maar de oudjes konden het, dus wij ook. Na een heel klein steil stukje bleek dat er ook een gemakkelijker pad was geweest. Maar ach, wat maakt het uit, we hebben het overleefd. Even later kwamen we bij de Taylor's Peak Bridge. Deze brug is een paar jaar geleden vernieuwd, gelukkig maar want hij ging over een diepe kloof. Wel een prachtig gezicht trouwens. Enige tijd later stopten de oudjes voor een kleine pauze en zijn wij hen gepasseerd. Een tijdje later kwamen we een handwijzer tegen met daarop Morroch Bay. Dit werd toen ons doel. Eenmaal daar zouden we wel zien, zelfde weg terug of een andere route. De oudjes liepen nog steeds achter ons aan. Op een gegeven moment bereikten we de baai, maar zagen geen andere route terug. Dus besloten we dezelfde weg terug te nemen. Ondertussen hadden we al een mooie tijd gelopen, dus werd het ook tijd voor de terugweg. We moesten per slot van rekening wel voor donker thuis zijn;). Wel stond er op dat punt een handwijzer met daarop path to hush-hush. En de oudjes kwamen bij ons. Zij hadden een kaart bij zich en volgens hen moest er nog wel een andere mogelijkheid terug zijn. Toen we vertelden van de handwijzer met hush-hush zeiden ze dat we die moesten nemen tot aan een grotere weg en dan linksaf richting Portpatrick. Dus zo gezegd, zo gedaan. De oudjes volgden ons op enige afstand. Uiteindelijk kwamen we weer langs de camping (deze kon je op de heenweg bij de ruïne ook zien liggen). Via de camping en de ruïne kon je terug naar de parkeerplaats. Dit hebben we niet gedaan. We zijn via de weg naar de nieuwbouwwijk van Portpatrick gelopen. We kwamen hierbij nog langs een oude kerk en nog wat andere leuke pandjes. Vervolgens hebben we ook nog even de andere kant van de haven bekeken (anker en vlag), waarna we weer terug naar de auto gelopen zijn. Het was ondertussen kwart over vijf, dus het was ook weer mooi geweest voor vandaag.
Hierna zijn we huiswaarts gekeerd. Daar gegeten, voetbal gekeken en ondertussen de plannen voor morgen bekeken. Het wordt Edinburgh en dat is een reis van een ruim twee uur. Dus morgen op tijd op staan.

Vrijdag (dag 13) ging om half 7 de wekker. We wilden om ong. half 9 vertrekken. Het is een kwartiertje later geworden. De zon scheen, dus het weer werkte in ieder geval mee.
Tegen 11 uur waren we in Edinburgh, onze Tom Tom heeft ons prima naar een parkeergarage (in de wijk Tollcross) redelijk in het centrum van Edinburgh gebracht. Van hieruit zijn we naar het Castle gelopen. Dit te bezichtigen is toch wel een must als je in Edinburgh bent. De entree is al 16 pond per persoon, maar hiervoor kun je dan ook het kasteel in en alle musea die daarin gevestigd zijn bezoeken. Het is redelijk frisjes, maar het blijft droog. Hier aan de oostkust van Schotland is het duidelijk ander weer dan aan de kant waar wij zijn.
We zijn blij dat we onze jassen bij ons hebben. We hebben van alles en nog wat hier bezichtigd. Na ruim twee uur hier geweest te zijn, besluiten we om het Castle maar weer te laten voor wat het is. We gaan via de winkelstraat van Edinburgh, The Royal Mile, richting parlementsgebouwen en het koninklijk paleis (Palace of Holyroodhouse). Deze laatste kun je ook bezichtigen. Maar deze keus hoeven we niet te maken. The Queen is er (de vlag hangt ook in top) en dus is bezichtigen niet mogelijk. Daarom lopen we verder. We willen via het Holyrood Park naar Arthur’s Seat. Dit is een 251m hoge top (oude vulkaan) in Edinburgh. Het begin hebben we gemaakt, maar als we zien hoe steil dit is (en het lijkt ons ook wel eng daar boven) besluiten we niet verder naar boven te gaan en gaan we weer richting auto. Aan de hand van de plattegrond lopen we de kortst mogelijke route. Hierbij komen we ook langs de universiteitsgebouwen waar net op dat moment festiviteiten en huldigingen plaatsvinden voor de afgestudeerden in de buitenlucht. Hier lopen ze dan ook in van de mooie toga’s. Wel apart om dat nu hier zo te zien. Hierna is het nog een klein eindje voor we om iets voor vijf weer bij de auto zijn. We hebben de knolletjes nu ook wel op. En we moeten ook nog ruim twee uur weer terug rijden naar Dailly.
Na een extra kleine ronde (omdat we verkeerd voorgesorteerd stonden) in Edinburgh hebben we de autobaan gevonden. In Girvan doen we nog wat boodschappen, zodat we tegen achten weer thuis zijn. Hierna nog gauw even wat te eten gemaakt.
Vervolgens deze verslagen in elkaar gezet, zodat het thuisfront ook weer van onze belevenissen op de hoogte is.

Groetjes vanuit mooi Schotland van ons twee.