Dag 13 Tadoussac Sainte Rosé du Nord
Door: purg
Blijf op de hoogte en volg Christine
14 September 2011 | Canada, Ottawa
Verslag dag 13 Tadoussac – Sainte-Rose-du-Nord (Fjord du Saguenay)
Vanochtend om half 9 opgestaan. Het weer was licht bewolkt. Het plan was om de Scenic Fjord route te gaan volgen. En of we dan een camping tegen zouden komen waar we konden overnachten zagen we dan wel. Ook is langs deze route nog een punt waar je beluga’s (witte dolfijnen) kunt spotten. Dit is bij de Baie Sainte-Marguerite.
Om klokslag 11 uur waren we zover. De camper was weer volgetankt met vers water, verder de zwarte en grijze tank geleegd. We kunnen er dus weer even tegen.
Gelijk bij het verlaten van Tadoussac volgden we eerst de route 138 en daarna de 172 richting ouest (westen). Hier reed er een camper van Canadacruise voor ons. Deze sloeg ook af richting de Baie Sainte-Marguerite. Deze camper stopte natuurlijk voor ons bij de ingang van het park. De mevrouw was voor Christine aan het loket. Het leken Christine Nederlanders. Vervolgens werd onze camper naast die van hen geparkeerd. En ja hoor het waren mensen uit Nederland. En nog wel uit Winterswijk. We hebben gezellig met hen gekletst. Zij waren blij dat ze even weer met anderen uit Nederland konden praten (zij waren namelijk ook met z’n tweetjes) en wij waren dat net zo. We hebben toen maar besloten om de route naar het uitkijkpunt voor de beluga’s met elkaar te lopen. Wel zo gezellig. En dat was het zeker. Druk aan de klets bleek zelfs dat zij dezelfde vlucht terug naar Nederland gaan. Wat een toeval. Al kletsend bereikten we het uitkijkpunt. Hier hebben we ongeveer een kwartier moeten wachten voor de beluga’s zich lieten zien. Redelijk kort, want garantie heb je natuurlijk niet. En wij troffen het dus. Net als gisteren. Jettie en Herman (de Winterswijkers) hadden gisteren een tocht met een Zodiac gemaakt, maar geen beluga’s gezien. Wij dus toen ook al. Geluk moet je hebben. En dat hebben we dus.
Na een tijd van deze beestjes te hebben genoten, zijn we terug richting camper gelopen. Weer druk kletsend over van alles en nog wat, zagen we bijna een eland over het hoofd. We werden hierop attent gemaakt door mensen die ons tegemoet kwamen. Even daarvoor hadden we nog tegen elkaar gezegd dat we nog geen elanden gezien hadden. Nu dus wel. Weer geluk dus. Het kan niet op.
En het volgende geluk hadden we toen we bij de camper kwamen. Want bij het opendoen van de camper begon het te regenen. Wij zijn dus niet nat geworden. Hoeveel geluk kun je hebben.
Vervolgens hebben we afscheid van Jettie en Herman genomen. Zij stonden nog op een camping in Tadoussac. We zien elkaar vast weer bij de incheckbalie in Toronto.
Wij vervolgden onze route langs het fjord. Aan deze route lag ook het plaatsje Sainte-Rose-du-Nord. Volgens de boekjes een schilderachtig iets, dat je gezien moet hebben. Het plaatsje ligt iets van de 172 af. Maar dat hadden we er wel voor over. Het was ondertussen ook al bijna half 5 en dus tijd voor een camping. Tegen elkaar zeiden we al, als er een camping is pakken we die. Nu bij het binnenrijden van de plaats viel gelijk een dak van een schuur op waarop groot geschreven stond camping. Die was er dus. Wij er gelijk naar toe. Bij het oprijden van het terrein zag het er allemaal erg verlaten uit. Wel stonden er toch nog een paar campers. Het leken vaste plekken. Maar 1 was er zelfs te koop. Ook zag het receptie gebouwtje er erg vervallen en verlaten uit. We wilden dan ook wegrijden. Toen kwam er opeens een vrouwtje met een quad aangescheurd (Twents). Ze riep in het Frans of we een plek wilden. Toen hebben we maar ja gezegd. En het kon ook nog met elektrisch. Nu helemaal prima toch. Voor 28 Canadese dollars waren we klaar. We konden kiezen uit de plekken tussen de 21 en 26. En dat vertelde ze allemaal in het Frans, maar we begrepen het nog wel. Zo nu en dan kwam er een woordje Engels tussendoor. Nu staan we prachtig, met de ene kant uitzicht op de baai en de andere kant uitzicht op een klein poeltje (het lijkt wel een soort blusvijver). En we staan onder al verkleurende esdoorns. Helemaal top. En rustig. Al is het dan een nul sterren boerencamping, wij zijn helemaal tevreden. We hebben ook nog water en afvoer voor het toilet, dus full hookup. Wat wil een mens nog meer. Het enige dat vandaag ontbreekt, is het internet. Dat is voor ons geen probleem alleen de thuisblijvers blijven even verstoken van informatie. Helaas.
Nadat de camper geïnstalleerd was, hebben we gelijk maar lopend het plaatsje verkend. We zijn naar de baai gelopen en hebben daar even heerlijk genoten van het uitzicht. Ook zijn we nog even naar boven gelopen. Hier was een uitzichtpunt over de baai en uitzicht op de camping. Prachtig al waaide het hard. Na een poosje zijn we weer teruggelopen, omdat de lucht knap donker werd. Dat voorspelde weinig goeds. Toen we bij de camper terug waren, begon het inderdaad eventjes lichtelijk te regenen, maar veel is het niet geworden.
Na het eten en de afwas zijn we rustig bezig met boekjes lezen, verslagen maken, foto’s op laptop zetten en bewonderen etc. Het is vanavond de bedoeling eens op tijd onder de wol te kruipen. Kunnen we morgen op tijd op. Het is de bedoeling dan weer verder langs het fjord te trekken. In eerste instantie was het de bedoeling om via het Mauricie gebergte weer naar beneden af te dalen. Maar ons idee was al dat daar niet zo veel te doen was. Nu werd dat door Jettie nog eens weer bevestigd. Zij hadden mensen gesproken die daar wel langs waren gegaan. Deze vertelden dat het alleen maar bomen en nog eens bomen waren geweest. En aangezien ze nu nog net niet genoeg verkleurd zijn gaan wij dat dan maar niet doen. Trouwens ook een mevrouw van de vvv had het Jettie afgeraden. Dus wij volgen die goede raadgevingen. Het is dan de bedoeling om in de buurt van Rivière-Éternité uit te komen en dan daar in de buurt een camping te zoeken. Daar staat in ieder geval een statue waar je naartoe kunt lopen. Jullie lezen morgen wel wat het geworden is.
Groetjes van de nog steeds super genietende Martin en Christine
P.S. Jurjen misschien ken jij Herman wel. Hij werkte tot voor kort bij de Saxion (nu met pensioen) en gaf vroeger les aan werktuigbouw. De laatste tijd niet meer. Hielp hij studenten bij het uitvoeren van opdrachten. Hielp toen ook wel Crime Science studenten, omdat dit ook onderdeel is van LED. Zijn achternaam was Geurkink of zoiets. We horen wel.
Vanochtend om half 9 opgestaan. Het weer was licht bewolkt. Het plan was om de Scenic Fjord route te gaan volgen. En of we dan een camping tegen zouden komen waar we konden overnachten zagen we dan wel. Ook is langs deze route nog een punt waar je beluga’s (witte dolfijnen) kunt spotten. Dit is bij de Baie Sainte-Marguerite.
Om klokslag 11 uur waren we zover. De camper was weer volgetankt met vers water, verder de zwarte en grijze tank geleegd. We kunnen er dus weer even tegen.
Gelijk bij het verlaten van Tadoussac volgden we eerst de route 138 en daarna de 172 richting ouest (westen). Hier reed er een camper van Canadacruise voor ons. Deze sloeg ook af richting de Baie Sainte-Marguerite. Deze camper stopte natuurlijk voor ons bij de ingang van het park. De mevrouw was voor Christine aan het loket. Het leken Christine Nederlanders. Vervolgens werd onze camper naast die van hen geparkeerd. En ja hoor het waren mensen uit Nederland. En nog wel uit Winterswijk. We hebben gezellig met hen gekletst. Zij waren blij dat ze even weer met anderen uit Nederland konden praten (zij waren namelijk ook met z’n tweetjes) en wij waren dat net zo. We hebben toen maar besloten om de route naar het uitkijkpunt voor de beluga’s met elkaar te lopen. Wel zo gezellig. En dat was het zeker. Druk aan de klets bleek zelfs dat zij dezelfde vlucht terug naar Nederland gaan. Wat een toeval. Al kletsend bereikten we het uitkijkpunt. Hier hebben we ongeveer een kwartier moeten wachten voor de beluga’s zich lieten zien. Redelijk kort, want garantie heb je natuurlijk niet. En wij troffen het dus. Net als gisteren. Jettie en Herman (de Winterswijkers) hadden gisteren een tocht met een Zodiac gemaakt, maar geen beluga’s gezien. Wij dus toen ook al. Geluk moet je hebben. En dat hebben we dus.
Na een tijd van deze beestjes te hebben genoten, zijn we terug richting camper gelopen. Weer druk kletsend over van alles en nog wat, zagen we bijna een eland over het hoofd. We werden hierop attent gemaakt door mensen die ons tegemoet kwamen. Even daarvoor hadden we nog tegen elkaar gezegd dat we nog geen elanden gezien hadden. Nu dus wel. Weer geluk dus. Het kan niet op.
En het volgende geluk hadden we toen we bij de camper kwamen. Want bij het opendoen van de camper begon het te regenen. Wij zijn dus niet nat geworden. Hoeveel geluk kun je hebben.
Vervolgens hebben we afscheid van Jettie en Herman genomen. Zij stonden nog op een camping in Tadoussac. We zien elkaar vast weer bij de incheckbalie in Toronto.
Wij vervolgden onze route langs het fjord. Aan deze route lag ook het plaatsje Sainte-Rose-du-Nord. Volgens de boekjes een schilderachtig iets, dat je gezien moet hebben. Het plaatsje ligt iets van de 172 af. Maar dat hadden we er wel voor over. Het was ondertussen ook al bijna half 5 en dus tijd voor een camping. Tegen elkaar zeiden we al, als er een camping is pakken we die. Nu bij het binnenrijden van de plaats viel gelijk een dak van een schuur op waarop groot geschreven stond camping. Die was er dus. Wij er gelijk naar toe. Bij het oprijden van het terrein zag het er allemaal erg verlaten uit. Wel stonden er toch nog een paar campers. Het leken vaste plekken. Maar 1 was er zelfs te koop. Ook zag het receptie gebouwtje er erg vervallen en verlaten uit. We wilden dan ook wegrijden. Toen kwam er opeens een vrouwtje met een quad aangescheurd (Twents). Ze riep in het Frans of we een plek wilden. Toen hebben we maar ja gezegd. En het kon ook nog met elektrisch. Nu helemaal prima toch. Voor 28 Canadese dollars waren we klaar. We konden kiezen uit de plekken tussen de 21 en 26. En dat vertelde ze allemaal in het Frans, maar we begrepen het nog wel. Zo nu en dan kwam er een woordje Engels tussendoor. Nu staan we prachtig, met de ene kant uitzicht op de baai en de andere kant uitzicht op een klein poeltje (het lijkt wel een soort blusvijver). En we staan onder al verkleurende esdoorns. Helemaal top. En rustig. Al is het dan een nul sterren boerencamping, wij zijn helemaal tevreden. We hebben ook nog water en afvoer voor het toilet, dus full hookup. Wat wil een mens nog meer. Het enige dat vandaag ontbreekt, is het internet. Dat is voor ons geen probleem alleen de thuisblijvers blijven even verstoken van informatie. Helaas.
Nadat de camper geïnstalleerd was, hebben we gelijk maar lopend het plaatsje verkend. We zijn naar de baai gelopen en hebben daar even heerlijk genoten van het uitzicht. Ook zijn we nog even naar boven gelopen. Hier was een uitzichtpunt over de baai en uitzicht op de camping. Prachtig al waaide het hard. Na een poosje zijn we weer teruggelopen, omdat de lucht knap donker werd. Dat voorspelde weinig goeds. Toen we bij de camper terug waren, begon het inderdaad eventjes lichtelijk te regenen, maar veel is het niet geworden.
Na het eten en de afwas zijn we rustig bezig met boekjes lezen, verslagen maken, foto’s op laptop zetten en bewonderen etc. Het is vanavond de bedoeling eens op tijd onder de wol te kruipen. Kunnen we morgen op tijd op. Het is de bedoeling dan weer verder langs het fjord te trekken. In eerste instantie was het de bedoeling om via het Mauricie gebergte weer naar beneden af te dalen. Maar ons idee was al dat daar niet zo veel te doen was. Nu werd dat door Jettie nog eens weer bevestigd. Zij hadden mensen gesproken die daar wel langs waren gegaan. Deze vertelden dat het alleen maar bomen en nog eens bomen waren geweest. En aangezien ze nu nog net niet genoeg verkleurd zijn gaan wij dat dan maar niet doen. Trouwens ook een mevrouw van de vvv had het Jettie afgeraden. Dus wij volgen die goede raadgevingen. Het is dan de bedoeling om in de buurt van Rivière-Éternité uit te komen en dan daar in de buurt een camping te zoeken. Daar staat in ieder geval een statue waar je naartoe kunt lopen. Jullie lezen morgen wel wat het geworden is.
Groetjes van de nog steeds super genietende Martin en Christine
P.S. Jurjen misschien ken jij Herman wel. Hij werkte tot voor kort bij de Saxion (nu met pensioen) en gaf vroeger les aan werktuigbouw. De laatste tijd niet meer. Hielp hij studenten bij het uitvoeren van opdrachten. Hielp toen ook wel Crime Science studenten, omdat dit ook onderdeel is van LED. Zijn achternaam was Geurkink of zoiets. We horen wel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
